"Droga do szczęścia", czyli jak pogodzić się z diagnozą cukrzycy

“Przez całe dotychczasowe życie potrzebowałem ogromnej pomocy, ale nigdy jej nie dostałem” – wyznaje główny bohater i autor “Drogi do szczęścia”. Spisanie swoich wspomnień z nastoletniego życia, pełnych bardzo trudnych doświadczeń, to jego sposób na zaakceptowanie swoich emocji.

Czego doświadczył Mateusz i jaki ma to związek z cukrzycą? Dziś w naszej redakcji dzielimy się naszymi przemyśleniami z lektury książki “Droga do szczęścia” autorstwa Mateusza Pinnell.

Trudne emocje i diagnoza cukrzycy typu 1

U Mateusza cukrzycę typu 1 zdiagnozowano w wieku 12 lat. Tak jak zwykle w przypadku typu 1 cukrzycy, diagnoza pojawiła się nagle i zupełnie niespodziewanie. Nie był na to przygotowany ani 12-letni Mateusz, ani jego rodzice, którzy tę chorobę kojarzyli ze zbyt dużym spożyciem cukru.

Myślę, że historia rodziny Mateusza niewiele różni się od wielu innych przypadków rodzin, u których zdiagnozowano cukrzycę u dziecka. Nikt w końcu nie spodziewa się, że z dnia na dzień życie jego i jego dziecka ulegnie tak dużej zmianie. Nikt nie myśli też o tym, że choroby (a zwłaszcza te przewlekłe) spotkają właśnie ich rodzinę.

Choć od sytuacji opisanej w książce minęło już ponad 10 lat, wciąż często słyszy się o rodzicach, którzy wyszli ze szpitala z ogromnym strachem i prawie zerową wiedzą o cukrzycy. Na szczęście to powoli się zmienia, ale wtedy lekarze zachęcali chorych do dbania o siebie głównie przez straszenie przewlekłymi powikłaniami. I to właśnie na tym nadmiarze trudnych emocji skupia się książka “Droga do szczęścia”:

“Nie wiedzialem, co powiedzieć. Nie wiedziałem też, co mnie czeka, i jak bardzo poważna jest sytuacja, w której się znalazłem. Byłem rozdarty. Czułem się martwy.”

Dalsza część artykułu znajduje się pod bannerem.

Często wśród głównych emocji zaraz po diagnozie pojawia się wyparcie i brak akceptacji nowego stanu rzeczy. I dokładnie tak było w przypadku Mateusza i jego rodziny.

Od początku zauważamy, jak diagnoza Mateusza wpływa na wszystkich członków jego rodziny. Na każdego na swój indywidualny sposób:

mamę, która skupiła się głównie na swoim strachu,
ojca, który wycofał się z relacji z synem,
babcię, która obarczała wnuka swoimi własnymi obawami.

Te trudne emocje wręcz biją z każdego kolejnego zdania książki, a czytelnik ma możliwość je współodczuwać. A o emocjach po diagnozie wciąż mówi się za mało. Wciąż, według mnie, brakuje w naszej służbie zdrowia przestrzeni na to, by odpowiednio psychologicznie zająć się pacjentem po diagnozie. W “Drodze do szczęścia” doskonale widać tę potrzebę głównie u Mateusza, jak i u Izy, jego mamy.

“Pierwszy raz o tym wydarzeniu przeczytałam w tej książce. – dodaje komentarz Izabela Pinnell, mama Mateusza – To tylko pokazuje, jak nieświadomym byłam rodzicem i jak mało zaufania miał do mnie mój syn”.

Droga do szczęścia: pamiętnik niezrozumiałego nastolatka

Kolejne rozdziały są swoistym prywatnym dziennikiem wrażliwego nastolatka, który mierzy się z samotnością, odrzuceniem i brakiem pewności siebie. Czytelnik zapoznaje się z gorszymi i lepszymi momentami w życiu młodego Mateusza, który otwarcie dzieli się swoimi uczuciami, z którymi zmagał się w tamtych momentach.

Stres przeplatany momentami euforii, złość i niezrozumienie, powodowały w ciele Mateusza bardzo wysokie glikemie, a przez to jeszcze więcej braku akceptacji do siebie samego. Brak zrozumienia przez rodziców dodatkowo nie pomagał mu w zrozumieniu siebie i swojej choroby.

Razem z Mateuszem mamy możliwość pierwszy raz napić się z nim owocowego piwa, zapalić pierwszego papierosa, a nawet się zakochać. We wszystkie te doświadczenia naturalnie wplatane są problemy z zaniedbywaną cukrzycą, a nawet kolejne wizyty w szpitalu.

Pierwsze próby naprawienia relacji z cukrzycą

W połowie książki w rozdziale “Wielka zmiana” pojawiają się pierwsze próby naprawienia relacji Mateusza z cukrzycą. Życie z cukrzycą to umiejętność odnajdywania się w lepszych i gorszych momentach. Tu po raz pierwszy pojawia się motyw tak ważnego zgłębiania swoich emocji i rozpracowania ich na czynniki pierwsze. Ta zmiana, spowodowana głównie edukacją i rozwojem emocjonalnym mamy Izabeli, miała pozytywnie wpłynąć nie tylko na Mateusza, ale także na jego cukrzycę. Ale czy tak się wydarzyło?

Z książki dowiemy się tego, że do zmiany nastawienia i stylu życia nie może zmusić nas rodzic, a słowa “nie myśl negatywnie, a wszystko będzie dobrze” mogą powodować czasem więcej szkody niż pożytku. W przypadku Mateusza ta chęć przepracowania swoich negatywnych emocji musiała wypłynąć bezpośrednio od niego. I to niestety jeszcze kilka lat później.

Dla kogo “Droga do szczęścia”?

“Droga do szczęścia” to przede wszystkim książka o relacjach matki z synem, o prawdziwym poszukiwaniu szczęścia i uczeniu się siebie i swoich emocji. Cukrzyca w tej historii się pojawia, ale nie odgrywa w niej pierwszych skrzypiec. I to jest prawdziwie piękne w tej książce: tak jak w prawdziwym życiu, diagnoza stanowi tylko jeden z wielu czynników, które odpowiadają za to, jak czujemy się w świecie.

Ta książka to historia o dorastaniu. To opowieść o wrażliwości i emocjach nastoletniego chłopca, którego poznajemy w wieku 12 lat i towarzyszymy mu aż do wejścia w jego dorosłe życie. To kluczowe lata w życiu każdego człowieka, a Mateusz otwiera się przed nami jak przed najlepszym przyjacielem.

Dlatego polecam tę książkę każdej młodej osobie. Nie tylko osobom z cukrzycą, nie tylko osobom z Hashimoto (Mateusz również choruje na tę chorobę autoimmunologiczną), ale młodym ludziom, którzy przechodzą przez trudne chwile — jednym słowem — WSZYSTKIM.

Z tej książki nie dowiemy się wiele o samej cukrzycy. Ta pozycja nie pełni funkcji poradnika, czy encyklopedii, z wyjaśnieniami wszystkich cukrzycowych pojęć, choć pojawia się tu wątek stopy cukrzycowej, kwasicy ketonowej, a nawet śpiączki cukrzycowej. Mimo to uważam, że osoby z cukrzycą powinny przeczytać tę książkę, by dowiedzieć się, że nie są w swoich trudnych emocjach same. Bo z uczuciami, z którymi spotkał się Mateusz, prawdopodobnie utożsami się większość diabetyków typu 1.